Het is een heldere en koude winterdag, het schilderachtige stadje Ommen ontwaakt in al haar schoonheid. Goudgekleurde letters steken af tegen een diepgroene gevel: ‘Charlie’s pub’. Bij binnenkomst lijkt het alsof je in een tijdmachine bent gestapt. De ruimte is gevuld met donkerbruine tafels, stoelen en muren. De typerende diepgroene gevelkleur komt ook hier terug in de muren. Ouderwetse lijsten sieren de wanden. Aan het plafond hangt een prachtige vintage lamp: een glazen koepel met een vleugje elegantie. Aan de linkerkant van het pand staat een imposante bar uitgerust met alle benodigdheden. Het voelt alsof je plotseling in Dublin bent beland.
Een jongeman staat achter de bar. Hij schenkt zichzelf een kop koffie in. Het is maandagmiddag dus het is leeg in het café. ‘Zonder mijn ouders was dit nooit gelukt, zij hebben mij dat laatste duwtje gegeven,’ hij neemt een slok van zijn koffie ‘zij vonden dit een unieke kans die ik niet mocht afslaan,’ vertelt hij. Een jongensdroom die uitkomt, zou je denken. Maar niets is minder waar. Toeval, geluk, een gezonde dosis impulsiviteit, en een mislukte zoektocht naar een koopwoning. Alles kwam samen: op het goede moment, op de juiste plek.
Het ouderlijk huis (1)
Twee jaar geleden kwam het zelfs niet in zijn stoutste dromen voor. Een samenloop van omstandigheden heeft geleid tot de aankoop van het winkelpand, en, niet geheel onbelangrijk, een woning in één. Laten we bij het begin beginnen. 'Mijn ouders hebben altijd tegen me gezegd dat ik op mijn 25e het huis uit moest,’ vertelt Charlie, ‘daar was ik het wel mee eens. Ik begon met zoeken, maar een woning heb je niet zomaar gevonden in Ommen.’ Door de toeristische aantrekking van de stad verhuizen veel westerlingen hier naartoe. Voor starters blijft er weinig over. En wat er wordt gebouwd is vaak boven de 3 ton. Onbetaalbaar dus. De uitkomst van de zoektocht leverde weinig op.
Beerze bos
Charlie rende zijn wekelijkse rondje door het Beerze bos, toen hij werd opgeschrikt door een appje. Het was een berichtje van zijn oom met een link van Funda bussiness. Het was de link naar een winkelpand in het centrum van Ommen. Op dat moment waren de eigenaressen twee vrouwen uit het westen. Tijdens een vakantie viel hun oog op het pand. Drie jaar hebben zij het gehuurd. Het was een lunchroom en cadeauwinkel in één. Ze hebben er flink in geïnvesteerd. Met een gloednieuwe keuken en toiletten is het voor Charlie bijna instapklaar. Het duurde alleen even voordat Charlie de kansen zag. Zijn oog viel op de bovenverdieping. Die kon dienen als zijn thuis. Hij ging zitten op een bankje en dacht na. Hoe ging hij dit betalen? Was dit wat hij wilde? Wat betekende dit voor zijn toekomst? En wat moest hij doen met het winkelgedeelte?
Het ouderlijk huis (2)
Zonder zijn ouders was dit avontuur nooit doorgegaan. Met het afsluiten van een tweede hypotheek hebben zij het pand kunnen bekostigen. Volgens Charlie kan dit nuttig zijn voor anderen om te weten. Daarnaast moet je een goede band hebben met je familie wil je hieraan beginnen: ‘Ik ben totaal niet handig, maar mijn vader gelukkig wel. Mijn moeder heeft alle decoratie gedaan. Op die manier vullen we elkaar goed aan.' Maar wat moest er gebeuren met de onderste verdieping?
Dublin
Een week later deed Charlie opnieuw zijn wekelijks rondje door het bos. Na het gesprek met zijn ouders was hij aan het denken gezet. Met zijn ouders had hij besproken dat het beste zou zijn als hij het onderste gedeelte zou gaan verhuren. Hij dacht na over de kans die hij kreeg. Ineens dacht Charlie terug aan Dublin. Aan het moment dat hij de legendarische Temple Bar instapte, en daar een Guinness dronk. Toen viel voor hem het kwartje. Dit is wat hij wilde. Dit was zijn droom: het gevoel dat hij kreeg toen hij de bar in Dublin binnenstapte, terugbrengen in dit pand. Hij ging een pub openen.
Charlie’s (t)huis
De jonge eigenaar van nog maar 25 jaar, glundert als hij over zijn pub vertelt: ‘Ik mistte met mijn vrienden een plek waar we in het weekend uit konden gaan. Ik heb dit plekje helemaal ingericht zoals ik wil,’ hij kijkt om zich heen ‘, ik mis nooit een feestje. Mijn vrienden zijn hier nu elk weekend.’ Sinds zijn 15e is hij een bekend gezicht in Ommen. Hij heeft geen horeca-gerelateerde studie gevolgd, wel heeft hij veel ervaring in de horeca opgedaan. Hij begon als afwasser en heeft zich opgewerkt tot teamleider. En nu heeft hij zijn eigen pub.
Naast de bar staat een deur met een bordje ‘privé’ erop. Een grote trap leidt de weg naar boven. Er is een groot contrast tussen zijn bescheiden beschrijving en de pracht van zijn woning. De vloer van het halletje bestaat uit roodbruinige tegels. Ouderwetse tegels, die je vroeger bij je opa op de boerderij zag. Alle muren zijn mooi wit gestuukt. Het thema van de pub is doorgetrokken naar boven: een donkerbruine kast groet je bij binnenkomst. Veel spullen heeft hij tweedehands gescoord. Het geeft een nostalgisch gevoel. ‘Als je op het hoekje van de bank zit, heb je prachtig uitzicht op de kerk,’ vertelt hij tijdens de rondleiding. De witte kerktoren van de Gereformeerde Kerk glinstert in de zon.
Inmiddels vult de pub zich met gasten. Een groep jongeren loopt naar binnen. Allemaal groeten ze de eigenaar. De zoektocht naar een huis had een onverwachte wending. De avonden zijn nu gevuld met gelach en het drinken van Guinness. ‘We hebben elkaar vaak aangekeken en gedacht: waar zijn we aan begonnen?’ vertelt de Ommenaar,’ mensen verklaarden mij voor gek. Ik ben blij dat ik heb doorgezet en dit heb kunnen realiseren.’ Charlie is er zeker in geslaagd om zijn eigen stukje Dublin in Ommen te creëren.
