Op 13 augustus 2023 postte Bea een bericht op X (het oude Twitter). Het is een noodoproep. ‘Zoekt… en gij zult niet vinden. Om moedeloos van te worden’. Bea is dan al sinds januari op zoek naar een woning. In het X-bericht zegt ze ‘dat het niet meevalt’ om die te vinden, maar dat ‘de volhouder uiteindelijk wint’. Die volhouder moet in dit geval een extreem lange adem hebben, want de (sociale) huurwoning aan het einde van de tunnel is nog niet in zicht. “Moet ik dan ook nog in de financiële problemen raken?”
Sinds januari 2023 weten Bea en haar ex dat ze uit elkaar gaan. Het duurt tot mei voordat Bea ook echt verhuist. “Er was niks, behalve dit.” Met dit doelt Bea op haar gedateerde bungalowhuisje. Van de buitenkant is hij wit met blauwe strepen. Binnen staan nog veel houten meubelen, voor de ramen hangen bloemetjes gordijnen en een rood tapijt bedekt de vloer. “Het was bedoeld als een korte tussenoplossing.” Kort is lang geworden. “Ik had gehoopt al wat anders te hebben gevonden, maar dat is niet gelukt. Nu pak ik alles aan om een beetje onder de aandacht te komen.”
Kansloze missie
Een dak boven je hoofd, een eigen woning. Vijftig jaar lang was dat een gegeven voor Bea, tot haar scheiding. “We waren niet getrouwd en hadden een koopwoning. Hij heeft me uitgekocht.” Een eigen huis vinden is lastig. “Als er wat is duikt iedereen daar bovenop.” Er reageren al snel vijftig tot honderd mensen op een woning. “Kom er dan maar eens tussen. Het is een kansloze missie. Ik ben pas net ingeschreven bij de woningcorporatie, dus ik bungel ergens onderaan de wachtlijst.”
Ook via spoedmodules is het erg lastig, want de situatie van Bea is niet urgent genoeg. “Als ik een halfjaar reageer op woningen en dan nog steeds niks heb, dan zou het kunnen dat mijn situatie urgent wordt.” Bea valt tussen wal en schip en dan is er eigenlijk geen oplossing. “Ja, particulier, maar dat kan ik niet betalen.”
Financiële problemen
Als Bea de app van de woningbouw opent is er één woning in Ommen vrij. “Maar daar kan ik niet op reageren, want daar maak ik geen kans op.” Voor de flexwoningen die nog gebouwd moeten worden maakt Bea wél kans, maar het is de vraag wanneer die gebouwd gaan worden. “Eind dit jaar zou de eerste moeten staan, maar dat werd uitgesteld. Nu beginnen ze waarschijnlijk ergens begin volgend jaar, maar zekerheid is er niet. Ik begin wanhopig te worden.”
Bea heeft namelijk besloten om in februari uit haar vakantiehuisje te gaan. “Ik zou wel kunnen verlengen, maar dat ga ik financieel niet volhouden. Van mijn parttimebaan moet ik ook leven, eten en verzekeringen betalen en dat red ik al niet. Van mijn spaargeld betaal ik nu de huur en een stukje leven. Ik begin van het ene probleem in het andere te vallen. Ik vraag me wel eens af: moet ik ook nog in de financiële problemen raken?” De parttimebaan als verkoopster omzetten in een fulltimebaan is niet mogelijk, zegt Bea. “Er zijn wel banen, maar ze wijzen je gerust nog af op leeftijd. Ik pas dan niet in het profiel.”
Ook ziet Bea haar veertienjarige zoon minder door de huidige situatie. “Mijn ex en ik hebben een co-ouderschap afgesproken, maar op dit moment woont hij vooral bij zijn vader. Hij is veertien, wat moet hij hier doen? Er is hier niks en Ommen is vijf kilometer weg. Daarnaast heb ik simpelweg geen ruimte voor hem en zijn spullen.”
Schrijnend
De zorgen staan in het gezicht van Bea. Als er in februari nog geen oplossing is gaat Bea terug naar haar familie. “Ze laten mij niet op straat staan, maar voor mijzelf voelt dat als een vernedering. Ik ben een volwassen vrouw, dan wil ik niet meer bij mijn familie moeten aanschuiven. Ik heb mijn hele leven hard gewerkt, belasting betaald, geen gekke dingen gedaan en toch kan je ineens op straat staan. Het zou iedereen kunnen overkomen en dat vind ik schrijnend.”
Achter de voordeur bij Bea zijn er genoeg zorgen. Ze hoopt op een oplossing voor februari, maar ziet die nog niet. Het is hopen op een kerstwonder.
*De achternaam van Bea is bij de redactie bekend
Het artikel liever luisteren? Dat kan hier?