De zomer gaat afscheid nemen. De muffe geur van schimmel en inktzwam drijft binnen. Op de fiets in de buurt van Giethoorn ruikt het naar verbrand riet. De smalle wegen gaan tussen pas geschoren weilanden door. De mais wacht zijn lot nog af. We rijden door Kolderveensebovenboer naar ‘De Klosse’. Ik had het moeten zien als een waarschuwing maar fietste door. Opvallend veel wegen zijn afgesloten en het zorgt ervoor dat we zoekend onze weg gaan. De kaart geeft alternatieven en over die landweggetjes trekken we verder de rietvelden in. Even later staan we bij de richtingaanwijzer naar Dwarsgracht. We twijfelen maar een oudere vrouw met een rollator zorgt voor een beslissing. “Gaan jullie naar Dwarsgracht?” vraagt ze. “Ja” zeg ik, "zullen we de groeten doen?” “Och “ zegt ze, "Doe maar niet, ik ken daar zoveel, straks vergeet je er één.” Over deze wijsheid kunnen we nog kilometers lang nadenken. De weggetjes worden smaller. Bij de kruispunten staan senioren te overleggen waar ze nu heen zullen gaan. Volg B staat er op grote gele borden. Wij vertrouwen meer op de kaart met als gevolg dat we terug moeten in de richting van Giethoorn Naast het fietspad varen in de grachten steeds meer elektro bootjes, zigzaggend naar nergens om daarna weer terug te gaan naar waar ze vandaan komen. Gewoon omdat het leuk is. In het dorp nemen we de toeristische route, het smalle pad met de hoge bruggetjes. Naast ons in het water botsen de bootjes en gillen de meisjes. Wij fietsen door en willen het hele gebeuren zo snel mogelijk achter ons laten. In een hoogmoedige bui probeer ik een bruggetje te nemen zonder afstappen. Halverwege de oprit komt het voorwiel omhoog en val ik met fiets en al achterover . Achter me gilt mijn vrouw en probeert 110 kilo op te vangen. Het zorgt bij haar voor een pijnlijke knie en bij mij voor een deuk in mijn ego. Bij de volgende brug staat weer dat bord: Fietsers afstappen maar toen was hoogmoed al voor de val gekomen. Ik had het kunnen weten, ik was gewaarschuwd.
