Boodschappen doen is een event geworden. Een belevenis. Samen met mijn vrouw werken we eerst de aanbiedingen door. Wat een beetje in aanmerking komt, activeren we in de app. Bij de winkel aangekomen kijken we spiedend rond of we geen aanbieding hebben vergeten. Twee voor de prijs van één, nu met 35 procent korting, actie product, het heeft onze aandacht. We overleggen met elkaar en leggen daarna met een glimlach de buit in het karretje. Mijn vrouw scant alles met de handscanner die ik haar gegeven heb na hem met mijn persoonlijke aanbiedingen te hebben gevuld. Zo dwalen we door het walhalla van de grootgrutters. Heerlijk dat gevoel dat je alles goedkoop krijgt, Jij wel. Jij let goed op en hebt een klantenkaart.
Niet lang geleden werd ons weer een nieuwe stempelkaart aangeboden. Als je gecontroleerd wordt bij het afrekenen dan krijg je een stempel. Met een volle kaart krijg je een cadeautje. Natuurlijk doen wij mee. Wij zijn gek op cadeautjes. We hopen elke keer dat we worden gecontroleerd. Als we niet gecontroleerd worden zijn we al teleurgesteld. Geen stempel. Nog langer wachten op mijn cadeautje en ik heb zo goed mijn best gedaan.
Dan op een donderdag, ik weet het nog goed, controle. De scanner van het meisje moet willekeurig vijf producten scannen. Een venijnige piep geeft aan dat een product niet gescand is. “Nu moet ik alle boodschappen scannen”: zucht het meisje. Ik kijk mijn vrouw aan en zeg : “Hoe kan dat nou, we hebben zo goed ons best gedaan”. Aan het eind van de controle blijkt dat we twee verschillende pizza’s uit de diepvries hadden genomen en dat we twee maal dezelfde pizza hadden gescand. Dat is fout. Dat mag niet. Op de bon kwam te staan: Te kort 3,19, teveel 3,19. Natuurlijk bood ik mijn stempelkaart aan maar de reactie was duidelijk: ”Dan had U alles goed moeten doen." "U krijgt geen stempel.” Teleurgesteld ging ik naar de uitgang en had dat verdrietige gevoel dat ik ook had in de vijfde klas. Eén fout, geen stempel.