In de afgelopen jaren waren er iedere morgen pillen geweest die ervoor moesten zorgen dat ik me gezond voelde. De arts ondersteuner nam regelmatig mijn lichamelijke gesteldheid met mij door aan de hand van een rij uitslagen van de bloedcontrole. Ze stimuleerde mij om te gaan sporten, actief te blijven, af te vallen, minder vet en minder alcohol. Vitaal Vechtdal, je weet het wel. Dat sporten was er wat bij ingeschoten. Precies. Het weer. Regen. Veel regen. Tja, dan heb je een goed excuus om niet naar buiten te gaan en te gaan fietsen of wandelen. Dan is de sportschool een goed alternatief voor regenachtige dagen. Je kunt daar droog fietsen, lopen en rennen. Dus toch maar de stoute sportschoenen aangetrokken.
Ik kreeg een persoonlijk trainer en onder zijn leiding werd een programma opgesteld. Een programma dat je ook buiten kunt afwerken, maar hier is het droog en kost het geld. Dat laatste moet ervoor zorgen dat je ook actief blijft, want anders betaal je voor niks. Vol goede moed beklom ik de loopband en begon te lopen naar nergens. Drie en een half kilometer per uur. Naast mij liep een vrouw zes kilometer per uur zonder mij in te halen. Genoeg om over na te denken. Ik verveelde me daar op die band en begon een praatje met mijn buurvrouw. Blijkbaar was dat nou net niet de bedoeling. Ik kreeg nauwelijks antwoord en keek even opzij. Oordopjes. In de sportschool is het blijkbaar: blik op oneindig en verstand op nul. Gaan met die banaan. Even later stapte ik over op de fiets. Ik zocht er een uit onder een televisiescherm en volgde zonder belangstelling een antiekhandelaar die in een landhuis in Engeland rond liep. Toen de hometrainer aangaf dat ik was gearriveerd bij mijn einddoel stapte ik over op een apparaat waarmee ik mijn hamstrings kan trainen. Op het wrede ding stond een plaatje waarop die hamstrings waren te zien. Maar goed ook want ik wist niet dat ik die had. Voetballers hebben die wel. Dat wist ik. Ik hoorde vaak genoeg op de televisie dat ze last hadden van de hamstrings maar ik voetbalde niet.
Op het papier waar mijn oefeningen op stonden was nog één oefening over. Met één voet op een halve bal gaan staan en dat tien seconden volhouden. Op mijn horloge was het koffietijd en ik kon kiezen. Nog een poosje een soort balanceer act voor ooievaars uitvoeren of koffie met mijn vrouw gaan drinken. De koffie won het.