Laatst hoorde ik de opmerking: “Hij leeft in een bubbel.” Wat dat is, kon ik me moeilijk voorstellen in deze volle wereld. Niet lang geleden kreeg ik er een plaatje bij.
Mijn vrouw en ik zaten in een restaurantje na een heerlijke fietstocht. Het was koud, dus we hadden een kop heerlijke chocolademelk met slagroom voor ons. Iedereen in het restaurant zat te genieten van zijn of haar consumptie en praatte zacht met zijn tafelgenoot. Opeens ging er een wekker af. De gesprekken verstomden en we keken om ons heen. Een dame van middelbare leeftijd grabbelde in haar tas en haalde er een fors formaat telefoon uit. Ze keek op het apparaat en zei op luide toon “Het is Roel” Haar tafeldame knikte. De dame lachte wat zenuwachtig en zette de wekker uit en de telefoon aan, en direct op de luidspreker. “Ha Roel, wat leuk dat je belt.” In het restaurant was het stil geworden en iedereen kon Roel horen die blikkerig maar duidelijk de zaal toesprak. "Ja, met Roel, dus, waar ben jij?” De dame antwoordde: “Ik zit in een restaurantje met Christien, weet je wel, mijn vriendin." Wat dan? "Heb je me nodig?” “Nou nee!"zei Roel, “Ik wilde alleen even langs komen, meer niet.” Een brede glimlach verscheen. De telefoon ging tegen haar borst en hard fluisterend zei ze: “Hij wil langskomen, leuk he?” In de hoorn riep ze: ”Leuk joh, kun je morgen?” Roel aarzelt even en geeft dan het verlossende antwoord: “Ja dat is goed, kom ik wel tegen een uur of elf” De dame glimlacht en zegt "Prima. Doe-hoei.” Terwijl ze de telefoon in haar tas rommelt, zei ze met een glimlach tegen haar tafelgenoot. “Roel komt langs. Morgen. Tegen een uur of elf. Leuk he?” Tegenover haar wordt geknikt en schichtig en blozend kijkt Christien rond. In het restaurant komt het gesprek langzaam weer op gang. De dame pakt haar kopje koffie in beide handen en kijkt een poosje dromend voor zich uit. Wij laten haar in haar bubbel en drinken onze chocolademelk.