De klas had er al een poos naar uit gekeken. De grote vakantie. Nog even een top prestatie neerzetten met de musical en dan vrij. Woensdagavond is het dan zover. De leerkrachten staan op een rij en de kinderen komen langs om afscheid te nemen. Bas, Noortje, Rieke en natuurlijk Sophieke, buik een beetje vooruit en een cadeautje met beide handen vast tot recht onder mijn neus: ”Voor U meester”. Glimlachend neem ik het aan, en zet het bij de andere flacons badschuim. Karel die nonchalant afscheid neemt en naar het vwo gaat. Stuk voor stuk kinderen die ik ga missen. Sommigen redden het vast wel maar over Bart maak ik me zorgen. De laagste score op de eindtoets die ik ooit heb gezien. “Miester. Mooie vakaansie en bedankt.” Bedankt waarvoor. Ik heb hem nauwelijks iets kunnen leren. Ook zijn doucheschuim is wel gemeend. Zal hij zijn plekje in de maatschappij kunnen vinden?
Tien jaar later stopt er een enorme vrachtwagen voor de school en blokkeert het verkeer. De chauffeur stapt uit en loopt de school in op weg naar de lerarenkamer. Hallo Bart zeggen een paar uitgedienden en Bart lacht van oor tot oor, “Hei je ook un kop koffie ?” “Jonge hoe is het” Bart vertelt honderd uit over zijn ervaringen als internationaal chauffeur. Hoe hij zijn weg gevonden heeft in de maatschappij, in Europa. Hij draait een sjekkie en is gelukkig zo te zien. Wel even anders dan Karel die bezig is met afkicken volgens zijn moeder.