DEDEMSVAART - Sanne Westenberg (20) uit Dedemsvaart kreeg vier jaar geleden te horen dat ze botkanker in haar heup/bekken gebied  had. “Je leven stort dan wel even in. Gelukkig  ben ik nu drie jaar schoon en dat geeft toch wel een lekker gevoel.Je gaat er mee naar bed en staat er mee op. Ik deed altijd fanatiek aan volleybal en ineens kan dat niet meer.” 

Moeder Mascha trok haar over de streep om eens mee te gaan naar Hardenberg waar ze bij Captains Kangeroe aan zitvolleybal deden. “Ik had er eerst niet zoveel zin in, ik was bang dat mijn lichaam het niet aan zou kunnen, maar ben toch op het laatst mee gegaan. Het ging best goed en ik ben gelijk doorgegaan naar het Nederlands Team. Ik mocht gelijk mee naar Cairo voor de Worldcup. Daar werden we negende. Je wordt gekeurd op handicap. Zo’n keuring is echt wel spannend, want ze keuren heel erg streng ,en niet altijd rechtvaardig. Wij hadden in Caïro ook niet zoveel geluk met de keuring, waardoor wij aanpassingen hebben moeten maken in ons spel”.

Sanne Westenberg geniet wel van het spelletje, al valt het niet altijd mee. “Ik ben nu veel eerder moe. Als ik een toernooi zoals in Cairo speel, dan moet ik best wel lang herstellen. Dat is best wel lastig, want je wilt altijd maar door zoals je vroeger gewend was. Het is echt niet zo, nu ik kanker vrij ben dat alles weer gewoon is. Mijn hele lichaam heeft een optater gehad. Naast dat diverse organen van mij niet meer werken zoals het zou moeten laat ook mijn geheugen mij vaak in de steek. Ik heb vaak koorts en ben snel vermoeid. Dit is lastig want je wilt graag ‘gewoon’ meedraaien in de maatschappij, maar dat lukt niet meer”.

Nevobo

Sanne baalt ook wel een beetje dat het zitvolleybal bij de Nevobo (Nederlands volleybal bond) onder aan de ladder staat.” Voor ons voelt het alsof wij niet belangrijk genoeg zijn. Voor het  Nederlands team zitvolleybal wordt bijna geen geld vrijgemaakt. 

Nu woon ik nog thuis, maar ik train twee keer per week in Deventer bij Avior, waar we als iedereen er is met 14 man (vrouwen en mannen) kunnen trainen. Eén keer in de week is de De nationale training in Doorn, (wij zouden wel graag samen meer willen trainen, maar ook daar is geen geld voor) terwijl alle andere para sporters op Papendal kunnen trainen. 

Daar mag de bond best wel meer hun best voor doen om het zitvolleybal meer op de kaart te zetten. Als je elke maand alleen al 250 euro aan benzinekosten kwijt bent en je hebt maar een kleine uitkering dan is het bijna niet op te brengen.”

Los Angeles

Het doel voor Sanne Westenberg en de andere meiden is 2028 naar de Paralympische in Los Angeles. “Parijs  2024 had misschien ook gekund, maar dan moeten we ons plaatsen in China. Duitsland gaat daar wel naar toe, Frankrijk heeft zich terug getrokken en wij zouden dan nog wel een kans kunnen maken, de inzet van het team en staf is er wel, Alleen het geld ontbreekt. 

Binnenkort gaan we op trainingsstage naar Berlijn. Duitsers hebben ons uitgenodigd. Wij zijn een jong team, worden elke training beter, alleen de bond heeft er geen oog voor. Wij hebben ons goed verweerd in Egypte. Tegen Canada (behoort bij de wereldtop) wonnen we bijna een set, maar daar wordt jammer genoeg niet naar gekeken.”  

Zitvolleybal is een moderne sport, maar helaas is het nog relatief onbekend bij het grote publiek. Hierdoor is het ook erg moeilijk om sponsoren en partners te vinden. En zonder die steun is het als parasporter extra lastig om weer bij de top drie van de wereld te gaan horen. Het is de missie van Sanne en het team om dit prachtige spel meer zichtbaarheid te geven, en mensen bewust te maken van de mogelijkheden die het biedt aan atleten met een beperking. Sanne laat zich niet weerhouden door de schade die de kanker aan haar lichaam heeft toegebracht. Zij gelooft in de kracht van doorzettingsvermogen en teamwork.