Mien Va
Mien va is vandage weggebracht.
In alle rust, net zo as ie was.
’t Was zo as de meinsen zeiden misschien wel het beste.
Mien gevulens, speult mit mij, hebbe jankt en dan weer lacht.
Paar daag’n leed’n was hij nog zo helder.
Saam zo fijn ö praot.
En bij het weggaon hek um kust.
Mien grote stoere va, altijd stun hij klaor.
Tussen mien traonen deur, stamelde ik……
bedankt veur oen liefde , veur oen road
Bin allang niet meer thuus, toch bleef
ik altijd oen kiend.
Zo heel gewoon niks biezonder.
Vandage prakkiezeer, ik un beetie meer,
weet wel zeker, ’t was wel biezonder.
Um zonder woord’n te zeng, wat
de ien van de ander viendt.
Kan niet meer naor oe toe,
opiens ben ik oe kwiet.
Affeloop’n de dagelijkse reize.
Vaak dezelfde vraog’n, hoe ist nou, goed ö slaop’n.
Het kan niet meer, mien va is uut de tied.