Door: Daphne Louws

Philip loopt rustig het vliegtuig uit, langs de coronascanners op weg naar de parkeerplaats waar zijn huurauto klaarstaat. Het is bewolkt op Ibiza, maar dat maakt hem niets uit. Hij is ein-de-lijk aangekomen op het eiland waar hij een nieuw leven gaat beginnen. “En dan schiet er opeens door mijn hoofd: kut ik had nog een koffer bij me.”

Philip sprint terug naar het vliegveld om zijn koffer van de bagageband te halen. Maar als je eenmaal uit de aankomsthal bent, is het lastig om daar weer binnen te komen. “Ik heb echt een uur lang heen en weer gelopen van balie naar balie. Elke keer verwezen ze me door naar iets anders. Eerst moest ik het vliegveld bellen, maar volgens hen moest ik weer de vliegtuigmaatschappij bellen en zo ging het maar door.” Na een hele poos proberen is het dan eindelijk gelukt: Philip heeft zijn koffer terug.

Opgelucht loopt Philip met zijn grote koffer naar de parkeerplaats. Hij stapt de auto in en rijdt, nog enigszins, geïrriteerd naar zijn appartement. Na het tekenen van zijn contracten, gaat Philip even snel een boodschapje doen. “Ik loop met mijn boodschappentas de supermarkt uit en het begint zo verschrikkelijk hard te regenen. Er ligt een verpakt brood boven op de tas. Drie keer raden: dat hele brood is aan gort geregend. Zo keihard regent het.” Een man komt Philip tegemoet lopen en zegt: “In de zes jaar dat ik hier woon, heb ik dit nog nooit meegemaakt.” Philip denkt: “nou wat een leuk begin zo, Ibiza.”

Drie weken op Ibiza

Philip is jarig! Al zijn vrienden en familie komen hem opzoeken op Ibiza. Eén voor één komen de mensen binnen druppelen. “Het is fijn om ze weer te zien.” ’s Avonds stoken ze de barbecue op en gooien er allerlei vlees op. Nadat ze hun buik rond hebben gegeten, gaan ze met z’n allen naar een barretje. De hele bar zit vol met vrienden en familie van Philip. “Ik heb nog nooit zoveel mensen op mijn verjaardag gehad.” Bier wordt in grote getalen besteld en de shots vliegen je om de oren. “Het is één groot zuipfestijn.” Philip geniet er ontzettend van.

Twee maanden op Ibiza

Met een grote glimlach op zijn gezicht, denkt Philip terug aan zijn verjaardag. Een gevoel van gemis bekruipt hem. Hij ploft neer op de bank en pakt zijn telefoon erbij. Philip scrolt terug naar de foto’s van zijn vrienden en familie. “Ik ben toch wel meer aan mijn geliefden gehecht dan ik had verwacht”, merkt Philip op. Vooral het gemis van zijn ouders verbaast hem. “Ik heb 23 jaar bij ze gewoond dus die ben je op een gegeven moment wel een beetje zat. Maar die band veranderd als je het huis uit gaat. Je ziet elkaar veel minder dus ik ben hechter geworden met ze. Je mist pas iets als je het niet meer hebt.”

Philip is aan het werk achter zijn laptop. Zijn gedachten dwalen hier en daar af naar Ommen. Hij beweegt zijn muis naar de zoekbalk en tikt in: funda.nl. Op de site zoekt Philip naar huurhuizen in zijn voormalige woonplaats. ‘Er zijn 0 resultaten gevonden’, staat er. “Wat een klotezooi is het ook. Ik moet er helemaal niet naar kijken. Er is gewoon niks beschikbaar. Het is shit en de reden waarom ik weg ben gegaan. Waarom moet ik er nou weer naar kijken?”, denkt Philip geïrriteerd.

Gelukkig bevalt Ibiza inmiddels erg goed. Philip zit niet meer in de Nederlandse sleur waar hij zo’n hekel aan had. Daarom wil hij ook geen Nederlandse klussen meer aannemen voor werk. “Ik heb dan het gevoel dat ik de hele dag iets moet doen. In Spanje is het zo: als het vandaag niet gebeurt, dan gebeurt het morgen wel.”

Philip begint zich gelukkig steeds meer thuis te voelen op Ibiza, ondanks het gemis van zijn geliefden. “Ik zit gelukkig niet meer in die Nederlandse sleur waar ik zo’n hekel aan had. In Nederland is alles zo gestrest en hysterisch. Hier is alles veel gemoedelijker. Als het vandaag niet gebeurt, dan komt het morgen wel.” Zijn appartementje zal niet snel als ‘thuis’ gaan voelen. In mei moet hij het appartement weer uit. “Thuis is voor mij ook meer een gebied waar je mensen om je heen hebt van wie je houdt. Niet zozeer het huis of de plek geeft mij het gevoel van thuis. Het liefst haal ik gewoon iedereen hierheen.”