Voordat ik zelf met pensioen ging hoorde ik regelmatig dat je dan je minder tijd lijkt te hebben dan ooit. Cynisch dacht ik dan: maar ja.. dat heb je jezelf dan wel aangedaan.
Ik nam me voor dat mij dat niet zou overkomen. Het domineesleven was druk. En je stond altijd aan. 24 uur 7 dagen in de week.
Toen mijn pensioen naderde dacht ik: heerlijk straks moet niks meer en kan ik echt aandachtig leven, in vertraagde tijd noemen ze dat ook wel. Dat was in het begin ook zo. Het voelde als vakantie. Als een heel lange vakantie zelfs. Ik vond voor mezelf een mooi ritme: een dagdeel studeren en schrijven, een dagdeel voor de tuin, een paar dagdelen op de kleinkinderen passen. En dan nog een dag samen met mijn beste vriendin(vrouw) er op uit.
Ik zat er al snel in. Maar het is als met een pas aangelegde tuin: de eerste tijd oogt het ordelijk, maar gaandeweg zie je meer onkruid verschijnen en dreigt er verwildering. Je moet het gaan bijhouden. Zo ook met het pensioenleven. Er blijken veel zaken de pas verworven orde te verstoren.
Je moet bijvoorbeeld ook bewegen. Er moeten boodschappen gedaan worden. Het huis moet schoongemaakt. Er moet worden gekookt. Daarnaast zijn er de nodige bezoekjes, zoals aan de huisarts of zijn praktijkondersteuner. Vergeet ook niet de logeerpartijen van kleinkinderen (nee, het is beslist niet allemaal een klaagzang). En er moeten ook nog brieven naar de brievenbus. Je sociale leven – ook zoiets: nodig een afspraak maken met die-en-die. Vrijwilligerswerk, want ja, je wilt/moet toch ook iets doen voor de kerk of samenleving.
Kortom: voor je het weet is het ritme dat je vond je uit handen genomen door tal van grote en kleine dingen die gedaan moeten worden. Tja ….Er moet niets meer, zeggen we over het pensioen. En dat klopt tot op zekere hoogte. Ik geniet bijvoorbeeld alleen al van de vrije avonden. Maar er blijken nog steeds wel veel dingen te moeten.
Je aandacht lijkt nog net zo gemakkelijk verstrooid te worden als voorheen. Ik hoopte de kloktijd (is in Grieks: Chronos) van de agenda te kunnen inruilen voor een organisch ritme of echt gevulde tijd (is in Grieks: Kairos), maar ik heb geleerd dat dit niet helemaal zonder agenda kan. Je moet het toch afbakenen.
Hans Schipper…..predikant in ruste